نمدی یے پہ بیگْواھیں شبیر بلوچ (لکّو) ءَ
!دْروت مہروان
شپ ماھکان اِنت، ماہ ءُ اِستال جُپت ءَ اوشتاتگ ءُ جڑشکگ ءَ اَنت، اَمبری سرگْوات شیکگ ءَ اِنت، روچ ءِ یلہ چریں مُرگ گوں ژندیں بوگاں رپتگ اَنت ماں وتی نرم ءُ بکملیں کدوھاں، چِرتانی چِری چِری اِنت، من چو ناکس ءَ گوں وتی ابیتک ءُ تہنائیں نگاھاں نشتگ ءُ تئی یاتانی نہ کُٹّوکیں زِرءِ چولاں گوں ھم نْیاداں ءُ ترا گیرآرگ ءَ آں۔۔۔
لکو جان! تو وتی بچکندگ ءِ اِزم ءَ بھَ بے ھال مہ کن شالا انچو وتی دیمءِ سرءَ وشبوئیں بچکندانی لڑ ءَ تالان بکن۔ برے برے من جیڑاں دُژمن ستر زوراک اِنت گار کُت کنت، کُشت ءُ دور دات کُت کنت بلے کسّے ءِ بچکنداں چہ آئی ءَ پچ گپت ءُ چہ اے ھُنر ءَ زبھَر کُت نہ کنت۔ چوناھا مردُم گْوش اَنت کہ “بچکند” اوست ءُ ھاٹیگ ءِ چیدگ اِنت، کسّے کہ بچکند اِیت بزاں آ انگت توانا اِنت ءُ آئی ءَ دم نہ بُرتگ چہ اے زند ءِ لئیب ءُ دْراج ءُ دُور سَریں پند ءَ۔۔۔
لکمیر پُل! تئی پدا ھمُک اکس کہ منی ھورکیں چمّانی دیم ءَ کہ کپیت تہ من گنداں تو بچکندگءَ ئے ءُ تئی بچکند سک زیبدار اَنت ھمنچو زیبا گندئے یک وَیرانگیں جنگلے دوبر آباد بہ بیت ءُ اودءَ زیبائی ءِ مُہرگ دوبر بہ سبز اَنت۔۔۔۔ دْرین، ماھکان، رولہ، کلکشان، نود، جمبر، سمین، بام، کوش، دریا، چول، شپانک، رمَگ ، مُرگ ءُ موسُم پدا واتر بہ بنت۔۔۔نزاناں اے گنجیں دردانی برورد اَنت یا کہ ملوری ءِ سارتیں موسُم اِنت اے شوکیں بچکندانی پُشتی ٹریگر کنوک۔۔۔بلے گپّے زان ئے؟ من ھردیں کہ دمبراں گُڑا تئی اکس ءَ چاراں پدا نزاناں چیا اے دمبردگی، ژندی چوں ءُ چتو گار بیت ءُ وتی ڈس ءُ نشان ءَ شموشیت !
“یک لزّتے انچیں تئی بچکند ءِ تہ ءَ اِنت”
لکّو جان! مئے دیوانانی بے دروریں کارست شئے رزا جان ءِ جُتائی ءِ جگر سِندیں ٹپ انگت تر ءُ تاجگ اِت اَنت کہ اناگہ ءَ پُلگُدیں اُستاد ءُ رھَشون کماش زاھِد جان چست کنگ ءُ گار کنگ بُوت۔ کماش ءِ بیگْواھی ءَ گوں انچیں تھَاری یے ءَ مانشانت ماں بلوچستان ءِ دیدپانیں دلبند ءِ سرءَ کہ ھمُک میتگ، کوچگ، گْیابان ، کوہ ءُ کور ارسیگ ءُ پُرسیگ بُوت انت، اجب رنگیں بے چاڑ ءُ ابیتکیں مُجے ءَ انگیراں زُرت مئے ماتیں گُلزمین گوں اے پُل ءِ گِسر کپگ ءَ دیر نہ گْوست کہ پدا تئی بے وھَدیں بیگْواھی ءَ دگہ اجب رنگیں دمتوسیں نوبت ءِ پیداک کُت کہ نُوں نپس کشّگ اوں گْران ءَ چہ گْران تِریں کارے بُوت۔
“نُوں وَ کشّگ نہ بیت نپَس تہنا”
اے نگیگیں جاورانی تہ ءَ یک نیمگے ارسیگیں سیمُک ءُ زرینہ گوں آ دگہ گاریں کہولانی ھمراہی ءَ دگّانی سرءَ زھَرشانی ءُ کوکار کنگ ءَ اِت انت پہ شُمئے زورانسریں بیگْواھی ءِ بگیری ءِ ھِلاپ ءَ، ءُ دومی نیمگ ءَ بلوچستان ءِ ھر ھند ءُ دمَگ ءَ چو ھمروچی ئیں وڑءَ فوجی آپریشن جُنزگ ءَ اِت انت، مردُم چست کنگ ءُ کُشگ بوگ ءَ اِت اَنت، میتگانی سرءَ بمباری بوگ ءَ اِت، مات ءُ گْھارانی گُشان تاراج کنگ بوگ ءَ اِت اَنت، چوراھیں چُک چہ شُد لاپ ءَ مرگی اِت اَنت، ھرکسءَ را کہ وس ءُ واکےاَست اَت ءُ تُرس ءَ بے وار کُتگ اَت گُڑا آئی لڑ ءُ بوج کُت دگہ دگہ شھَراں سپر کنگ بندات کُت، کسّےءَ را کہ وس نیست اَت آئی ءَ ھشیمیں ماتکوھانی پناہ زُرت ءُ ھمیشانی مْیار بُوت انت، وتی تلاریں سینگ اِش مِک کُت چو دیوال ءَ لگوریں دُژمن ءِ بمب ءُ توپانی دیم اِش داشت۔
ما گوں ھمے ندارگ ءَ دلگوش اِتیں، جنگ ءَ اِتیں، جاک ءَ اِتیں گوں وت ءَ، گوں چاگرد ءَ، گوں بے ریائیں رَسم ءُ دوداں، گوں دُژمن ءَ، گوں ابرم ءَ۔۔۔ کہ پدا اناگتءَ ناوشیں ھالے ءَ سر کش اِت لُمّہء کریمہ چست کنگ بُوت ءُ بے ساھیں کُنٹ ئِے دز کپت ماں ٹورنٹو کینیڈا ءَ۔ دردانی کساس کمو گیشتر بُوت اَنت، ابیتکی ودّان بُوت، کندگانی تواراں چہ چٹانکے کمتِر بُوت۔
شبیر جان! شُمئے جُتائی ءِ ھورک ءُ ھالیگیں کَنڈ ھچبر پُر نہ بیت بلے ھمے سپَر کہ شُما بُنگیج کُتگ اِت، ھمے راہ کہ شُما در چِتگ اِت، راست ءُ تچک کُتگ اِت،ھمے لیکہ کہ شُما گیشینتتگ اِت، ھمے کاروان کہ شُما داں پندے ءَ سر کُتگ ات، الّم اے اوشت ءِ آماچ نہ بیت دانکہ وتی گُڈی منزل ءَ سر نہ بوتگ ءُ مِسکیں آجوئی بام ءِ رُژنائیں اِستار ءَ ٹِک نہ داتگ ماں بلوچستان ءِ سُرمگیں مات کوھانی سرءَ۔۔۔
لکّو جان! مرچی من لوٹ اِتگ اِت کہ تئی گوھر کیمتی ئیں وھَد ءَ چے کمو پچ بہ گِراں ءُ پہ سکّیں کسانیں دمانُکے ءَ گون تو ھم تْران بہ باں ءُ ترا ھال بہ دیاں کہ تو چونیں بلائیں کردارے ءِ واھُند ئے۔ تئی ھمّت، بھادُری، کمٹمنٹ، جزبگ، مستقل مزاجی، کار گُشادی، راجکاری، ھُنر مندی ءُ…………بلے پدا جیڑ اِت کہ تئ کِرد انچو پْراہ ءُ شاھِگان اِنت منی وڑیں نا چیزے چے گْوشت کنت ءُ کُجام تک ءِ ستاہ ءُ توسیپ ءَ کُت کنت۔
پدا جیڑہ اِت کہ تئی مھَروانی ءُ شیدائی ءِ سرءَ چندے دانک گْوشاں کہ تو چونیں مھَروان ءُ شیدائیں انسانے ئے۔۔۔تئی مھَر پہ وتی سنگتاں، تئی مھَر پہ وتی بزّگ ءُ لنگڑیں راج ءَ، تئی مھَر پہ وتی بزگر ءُ شپانکاں، تئی مھَر پہ وتی وانندگاں، تئی مھَر پہ وتی مات ءُ گْھاراں ، تئی مھَر پہ وتی سرمچاراں، تئی مھَر پہ وتی وشبوہ ءُ زعفرانیں ھاک ءَ۔۔۔۔
پدا جیڑہ اِت ترا گوں گْوست ءِ کسّہاں کاراں، سپَرانی کسّہاں، سنگتانی کسّہاں، اوتاکءِ کسّہاں، ڈاکٹرءِ کسّہاں، ماشٹر علی ءِ کسّہاں، ھاھاھا تئی دوستیگیں سنگت مئے میتگ ءِ مُلا “ش” ءِ کسّہاں………بلے……….
لکّو جان! راستی ھمیش اِنت کہ مرچی منءَ لبزاں دْرُوہ اِتگ اڈے ، تُک ءُ نُک گُنگداماں، نزاناں چے بہ گْوشاں۔۔۔۔
ہر کد کہ دل ءَ کش اِت گالے ترا پِر بنداں
چمّانی شَلیں ارساں دْرُوہ اِت منی عقل ءَ را
لکّو جان! تئی شکر ورنائیں بالاد لائک پہ زندان ءِ تنگ ءُ تاموریں کوٹیاں نہ اِنت بلے چے کنئے مئے دُژمن مکّار، ھُنر باز ءُ چالاکے، آ زانت کہ اگاں اے شیوار ءُ سوھوئیں راجی باسکاں چو دز یل بکن انت گُڑا اے چو کھَر ءُ گْرند ءَ سِند اَنت ءُ کپنت آئی ءِ پلیتیں جون ءِ سرءَ ءُ آئی ءِ ھستانکی ءَ چہ بُن ءُ ھُنڈالاں ولگوج کن اَنت۔
بلے من جزماں دل ءَ وتی کئیت یک چُشیں باریگے پہ ایردستیں بلوچاں کہ زندان ءِ زنگ بستگیں دُراہیں زمزیل سُچ اَنت ءُ آپ بنت، دُراہیں بندیگ دوبر ماں وتی ھلک ءُ مُلک ءَ واتر کن اَنت، شات ءُ شاتکامی بیت، ھر گْورءَ چاپ ءُ چوگان بیت، مات سِپت ءُ نازینک جن اَنت وتی کُنگُریں شہیداں نازین اَنت ءُ واتر بوتگیں پُسّگاں مُراد باتی دیئنت ءُ دْروت ندر کن اَنت۔
نُوں لکّو جان من ترا اجاز کناں۔ من زاناں تئی کار سک باز اَنت، ترا کتاب وانگی اِنت، نبشتہ کنگی اِنت، سنگت گِندگی اَنت، ءُ دگہ سک باز پمیشکہ من تئی گیشیں وھَد نہ زُوراں۔۔۔۔ھَواریں دل ءِ بند!
تئی نودبر ءُ لیکہءِ رندگیر سنگت جوانسال بلوچ