زاہد بلوچ، جنزءِ چیدگیں  کارست

مھوش بلوچ

” تئی اے بے اُمیتیانی زندان ءَ

ترا گوں برزیں آزمان ءَ من دور ءَ سر گرگ لوٹاں

من انگت انتزار ءَ آں 

ھمے واھشت ءِ نیمون ءَ مناں زندگ 

تئی یات ءِ روشنیں رَاہ دنت من ءَ ارواہ “

(ندر پہ زاہد جان ءَ ، نبشتکار : لمہ کریمہ )

زورانسری بیگواہی، اردیں ما اے لبز ءَ جیڑ  ایں گڑا سما بیت کہ بلوچستان ءِ ورنا ءُ سلامتیں مردم ھمے  دیناناں روگءَ اَنت، جنگ بوگءَ اَنت، گار کنگ بوگءَ اَنت۔ دومی آیانی کھول پشتءَ تبناجوڑی(Psychological Illness)ءِ ازابءَ گوزگءَ اَنت، ہزاراں لوگ،  ہزاراں کھول وتی مردمانی بیگواہیءِ اذیت ءُ ڈکھءَ چہ گوزگءَ اَنت۔ سداں انچیں مات بوتگ اَنت کہ وتی زھگانی ودارءَ آیانی جند چرے دنیاءَ شتگ بلے آیانی تاسکیں بچ پاکستانءِ تہاریں زندان ءُ آیانی لٹ ءُ کٹ کنوکیں بندیگاں چہ واتر نہ یتکگ اَنت۔  

سرجمیں نبشتانک ءَ وانگ ءِ ھاتر ءَ پی ڈی ایف فائل ءَ ایر بہ گیج اِت۔